Friday, October 19, 2007

Scars of History laid bare...

Sarah Walters
18/10/2007

A PERSONAL account of the experiences of war and conflict in Kosovo comes to the region this weekend.


Nine Kosovan artists bring their work to Stockport Art Gallery on Saturday, and the collection paints a stirring visual documentary of life inside Kosovo during the troubles. Often provocative, Fragile State: Art from Kosova articulates the artists' experiences of war, displacement, sexuality, death, peace, identity and belonging in strikingly different ways.


Ismet Jonuzi's work re-uses parts from old weapons to make gruesome sculptures that act as a reminder of the destruction caused by conflict, and a warning.

"The permanence of this new- found use of weapons struck me immediately," said Bronwen Simpson, from Stockport Art Gallery. "It is imposible for these guns to ever be used to kill, maim or destroy again."

Agim Salihu's etched faces show the scars of history, Fahredin Spahija's haunting portraits show the grief and outrage of today's Kosovans, while Rudina Xhaferi uses her own face and body as a canvas to explore personal and global perceptions.

"My artwork mainly deals with the themes that challenge the ethnic Albanians today," said Rudina, "confrontations, causes and effects, consequences, weaknesses and strengths."

Milosevic

The path to autonomy is proving to be a difficult one to tread for Kosovo - a country that has struggled to regain self control since its status was altered by former Serbian President, Slobodan Milosevic, back in 1989.

Conflicts in Kosovo between the country and its Serbian neighbours continue; thousands have died - many ethically-cleansed or lost fighting in the liberation army - while many hundreds of thousands more have been forced to run from their homes across nearby borders.

The exhibition is in support of Manchester Aid To Kosovo, a charity that began life in Urmston in 1999 and has gone on to take 1,000 tonnes of crisis aid to the Balkans and evacute and rehome refugees.

Its volunteer staff continue to work in the region to raise awareness and improve conditions for those affected by the troubles.

And the charity's efforts have gone full circle; one of the children evacuated from Kosovo is now studying art at Mancester and is sitting on the Fragile State curatorial team.

Fragile State: Art From Kosova is on at Stockport Art Gallery from Saturday, October 20 until Saturday, January 5.

Manchester Evening News

Monday, October 1, 2007

Veronica Guerin- The synonym of truth

<"SHE JUST HAD A VERY SIMPLE PHILOSOPHY THAT SHE WANTED TO GET THE TRUTH"

Irish investigative reporter Veronica Guerin (1959-1996) believed in revealing the truth about drugs and crime in Ireland, continuing to write her revealing articles even in the face of numerous threats. She was assassinated while sitting in her car on a Dublin street in 1996.


On June 26, 1996, a tough investigative reporter named Veronica Guerin became the twenty-fourth journalist that year to die in the line of duty, according to figures compiled by the Committee to Protect Journalists. She was a relative newcomer to the field, having only practiced her craft for some six years. Yet she was already one of its brightest stars, celebrated worldwide for her willingness to track down and publish the kind of information that certain people preferred to keep quiet. And when she died at the hands of a professional killer, presumably to ensure her silence, Guerin was elevated to the status of a national heroine.

Guerin, who acquired the nickname "Ronnie" during her childhood, was one of five children born to a Dublin-based accountant and his wife. She received her education in the Catholic schools of Dublin's north side, where she became an accomplished athlete in camogie (a game similar to lacrosse), soccer, and basketball. Soccer, in fact, remained a lifelong passion of Guerin's; she was a fanatic supporter of England's Manchester United professional soccer team.

Switched Careers from Accounting to Journalism

After studying accounting at Trinity College, Guerin joined her father's firm but left upon his death in 1983 to form her own public-relations company. Seven years later, she took up journalism, first as a business writer for Dublin's Sunday Business Post and then as a news reporter for the city's Sunday Tribune. In 1994, Guerin became an investigative reporter for the Sunday Independent, the largest-circulation weekend newspaper in Ireland.

As a member of the Sunday Independent staff, Guerin specialized in crime stories. She soon made a name for herself in international journalism circles for hard-hitting pieces that sought to expose the truth about Dublin's burgeoning drug trade and the part that increasingly violent and ruthless organized gangs played in it. Guerin was outraged by the mob activity she documented and frustrated by the inability of the police to bring the crime bosses to justice, so she launched a virtual one-woman crusade to bring down the gangs. "She had no basic training [as a reporter]," an editor at the Sunday Business Post later recalled. "She just had a very simple philosophy that she wanted to get the truth."

Guerin's investigative style was a combination of tenacity and boldness. She typically worked out of her car rather than an office, staying on a story for weeks and weeks - long after many other reporters would have given up. Sometimes she even camped out on a person's doorstep for days until he would agree to talk to her. And she didn't rely strictly on police sources for her information. Instead, she went directly to the criminals themselves, persuading many of them to talk to her and detail their activities. Mindful of strict Irish libel laws that make it illegal for reporters to identify suspected wrongdoers by name, she was careful to identify the subjects of her articles only by their street names or by colorful pseudonyms such as "The Monk," "The Coach," and "The Penguin."

Investigative Reporting Proved Dangerous

In October 1994, Guerin experienced the first serious repercussions from one of her stories when two bullets were fired through the window of her home as she played with her young son. The incident occurred only a month after she had written an article on the life of a high-living Dublin drug kingpin known as "The General" who had been found shot to death in his car.
Just a couple of months later, in January 1995, Guerin opened the door to her home and came face-to-face with a man who pointed a handgun at her head, then lowered it and shot her in the thigh instead. The man fled and was never identified. She later speculated that the shooting was in retaliation for an article she had written about the theft of $4.4 million from a supposedly secure depot near the Dublin airport - the largest cash robbery in Irish history. Guerin interviewed a known con man who was reportedly the chief suspect in the heist and described him as the local head of a crime syndicate.

After leaving the hospital, Guerin still on crutches had her husband, Graham Turley, take her to see every crime boss she knew "just to let them know I wasn't intimidated," she later revealed in an interview. Her employer had a security system installed in her house and arranged for her to have a round-the-clock police escort once she returned to work, but she canceled it after only a few days because she felt it hindered her efforts to gather information for her articles.
In September 1995, Guerin paid a visit to a horse farm owned by a prominent ex-convict named John Gilligan, a known leader in the Dublin underworld. She questioned him about how he was able to afford such a luxurious lifestyle with no apparent income. He responded by ripping open her shirt to look for hidden microphones and then beating her. During a subsequent telephone conversation, he threatened to rape her son and kill her if she published anything about him in the newspaper.

Guerin's friends later recalled that although she had always been fearless in her dealings with organized crime figures, she was especially frightened by Gilligan's outburst because he had mentioned the possibility of harming her son. Nevertheless, she pressed on with her work, confident that her familiarity with the mobsters she covered lent her an air of invulnerability; after all, she surmised, they would probably find it very difficult to kill someone they knew. In December 1995, Guerin's bravery and persistence in the face of such attempts to intimidate her into remaining silent earned her the prestigious International Press Freedom Award from the Committee to Protect Journalists.

Guerin's Death Affects Nation

On the afternoon of June 26, 1996, Guerin was alone in her car when she stopped at a traffic light in suburban Dublin and made a quick call to a friend on her cellular phone. Two men on a motorcycle pulled up alongside her car. One of them opened fire, shooting Guerin five times in the neck and chest, killing her almost instantly. The men then sped off into traffic and escaped before anyone nearby had even had a chance to react.

The Irish responded to Guerin's assassination with shock, sorrow, and outrage. On the day of her funeral, the small chapel near the Dublin airport where she and her family regularly worshipped was packed with mourners, including Ireland's president, prime minister, and head of the armed forces; others watched the service on television. On July 4, the day labor unions across Ireland had called for a moment of silence in her memory, people on trains and buses, in stores and on the street, sat or stood quietly and bowed their heads in tribute. Admirers lined up in front of the offices of the Sunday Independent to leave flowers and sign a condolence book.

From the very beginning, there was little doubt that Guerin had been the victim of a professional hit, most likely ordered by one of the criminals she had already written about or planned to write about. Police immediately launched a full-scale investigation of the crime but admitted that they expected it would be quite some time before anyone was apprehended if ever. In October 1996, however, Irish police charged a man named Paul Ward with conspiracy to murder in the death of Veronica Guerin. His was the first in what law enforcement officials hoped would be a series of arrests in the case.

Most of the suspicions have centered around Gilligan, who left Ireland for Amsterdam the day before the murder. Several months later, in September 1996, he was scheduled to board another flight from London to Amsterdam when a search of his luggage turned up $500, 000 in cash. He claimed he had won the money gambling, but authorities didn't buy his explanation. He was arrested on charges of trying to launder profits from selling illegal drugs.

Since Guerin's assassination, a number of events have suggested that she did not die in vain. First of all, amid criticism that they did not do enough to protect her, officials of the Sunday Independent announced that they were considering offering journalists working on dangerous stories more and better protection. Secondly, the Irish Parliament convened a special session to discuss anti-crime legislation aimed at cracking down on organized crime and making it easier for police to pursue cases against mob bosses. The tough new measures caused some members of Dublin's underworld to flee the country to avoid arrest.

Perhaps most important of all, Guerin's death prompted a period of soul-searching in Ireland, the likes of which had not been seen for quite some time. Citizen groups sprang up in some of Dublin's poorest neighborhoods, where the drug trade thrived, and people demanded change.
On May 2, 1997, at a ceremony in Arlington, Virginia, the name of Veronica Guerin and those of 38 other international journalists who died in the line of duty in 1996 were added to the Freedom Forum Journalists Memorial. (Ironically enough, Guerin had been scheduled to speak at a Freedom Forum conference on the subject of journalists in peril just two days after she was killed.) Her husband addressed the audience, noting the pride both he and his son felt at seeing Guerin honored in such a way. "Veronica stood for freedom to write," Turley observed. "She stood as light, and wrote of life in Ireland today, and told the truth. Veronica was not a judge, nor was she a juror, but she paid the ultimate price with the sacrifice of her life."

(http://www.answers.com/topic/veronica-guerin?cat=entertainment)

Prizreni & Skenderbeu

Prizreni, qendër e rëndësishme në kohën e Skënderbeut

shkruan: Agon Rrezja

Duke filluar nga fundi i shekullit XIV, me daljen në skenë të familjeve feudale arbërore, qyteti i Prizrenit u shndërrua në qendër administrative, politike, tregtare dhe fetare. Në kohën e dinastisë Nemanjidase, nga burimet dhe dokumentet e kohës Prizreni del si qytet me tipare pothuajse perëndimore, në arealin e këtyre trevave. Ai përbëhej prej qytetit kala-castellum dhe nga Civitas-Varoshi, i cili gjendej përbri kështjellës.


Gjatë gjysmës së parë të shek. XIV në Prizren lëshoheshin kartat apo diplomat nga sundimtarët Nemanjidas, të cilat i’u jepeshin raguzanëve për qështje tregtare, dhënje të benifecioneve, por nuk përjashtoheshin as marrëveshjet me personalitetet vendase. Pas rënies së dinastisë Nemanjidase, Prizreni ra në duart e Balshajve, të cilët e pushtuan qytetin në vitin 1371 dhe Pejën (1372), duke depërtuar deri në Kriva Rekë, ku raguzanët paguanin doganën e tyre. Gjithashtu, si sundimtarët Nemanjidas, edhe Balshajt i akomodonin raguzanët në këtë qytet. Në kohën kur Prizreni ishte i rrethuar nga Nikolla Alltomanoviçi, raguzanët ishin strehuar në manastirin e Kryeengjujve. Gjergj Balsha e çliroi qytetin dhe si shpërblim merr nga raguzanët katër pancirë, kurse Gjergji i’u jep atyre doganën e Prizrenit. Sipas Millan Shufllajt, Balshajt kishin në Prizren ipeshkvin katolik (frater Johannis episcopus Prizrenensis), i cili kishte lënë në Ston katër libra si testament, më 16 qershor 1375. Si dëshmi mbi administrimin e qytetit të Prizrenit nga Balshajt është varri i Strazimir Balshës, i gjetur afër varrit të Dushanit në manastirin e Kryeengjujve, nga arkeologu serb Radosllav Gruiç në vitin 1927. Pas humbjes së betejës së Savrës më 1385 dhe pas sulmeve të pandërprera osmane, Balshajt e humbin kontrollin në këtë anë, duke ia lëshuar vendin dy principatave mjaft të fuqishme, që lidhen ngushtësisht me Prizrenin.

Kastriotët dhe Dukagjinët në Prizren
Ngjarjet që ndodhën pas invadimit osman, në trojet shqiptare në fillimet e viteve 80-ta të shek. XIV bënë që një pjesë e bujarisë arbërore të përkulen para osmanëve. Në skenën politike tani dolën në krye Dukagjinët, të cilët kishin hyrë në vasalitet të osmanëve. Vasaliteti i tyre daton qysh nga viti 1387, atëhere kur qeveria raguzane merret vesh me dukagjinasit që të tregtojnë lirisht nëpër tokat e tyre, të cilat shtriheshin që nga Lezha dhe Zadrima e deri në Prizren. Por, sa ishin Balshajt ende në pushtet në veri të Shqipërisë me qendër në Shkodër, ata nuk mundën të konsolidoheshin për aq sa kishin mundësi gjeostrategjike. Këtë rast do ta shfrytëzojnë pas pushtimit osman të principatës së Gjon Kastriotit, nga Sulltan Murati II në vitin 1430. Në fundin e shek. XIV dhe fillimin e shek. XV, Kastriotët u fuqizuan në pjesën verilindore të Shqipërisë, duke zotëruar rrugën më të rëndësishme Via de Zenta, e cila lidhte Prizrenin me viset bregdetare të Shkodrës e të Lezhës. Gjatë dy dhjetëvjeçarëve të fundit të shek. XIV, zotërimet e Kastriotasve zgjerohen sidomos në rajonin e Prizrenit, të Gostivarit e të Tetovës. Sipas burimeve osmane gjyshi i Skënderbeut, Gjergj Kastrioti kishte marrë pjesë në betejën e Kosovës më 1389.
Në një dokument të vitit 1420, Gjon Kastrioti, si vasal i osmanëve, i’u lejon tregtarëve raguzanë që të tregtojnë në tokat e tij. Mallrat raguzane hynin në grykën e Shufadas, pastaj kalonin nëpër Vaun e Dejës dhe mbërrinin në Prizren, për të marr rrugën për në Novobërdë e gjetiu. Pas pushtimit të Selanikut, i cili ishte koloni e rëndësishme e venedikasve në detin Egje, osmanët nën udhëheqjen e Sulltan Muratit II, dhe të komandantit Ishak beut, pushtuan tokat e Gjonit, duke ia shkretuar një sërë kështjellash. Dobësimi i tyre solli në krye familjen e njohur të Dukagjinëve. Sipas Skënder Rizës, osmanët i’u dhanë privilegje dukagjinasve në vitin 1438, qe t’i lejonin raguzanët të qarkullonin nëpër tokat e tyre dhe të paguanin doganën në afërsi të Prishtinës, njësoj si në kohën e Gjonit. Sipas studiuesit, Tonin Çobanit, Lekë Dukagjini, i biri i Palit, ka lindur në Ulpianë në vitin 1410, gjë që dëshmon se ata u forcuan dhe u konsoliduan në këtë trevë, kurse Prizreni ishte kryeqendra e principatës së tyre. Lidhur me këtë humanisti shkodran Marin Barleti, në “ Historinë e jetës dhe vepravet të Skënderbeut “, thotë se Pali dhe djali i tij Nikollë Dukagjini ishin zotërues të Zadrimës së Sipërme si dhe të Misisë së Sipërme ( Kosovës ).

Skënderbeu meremetoi kalanë e Prizrenit
Në vitet e 40-ta të shek. XV, Sulltan Murati II synoi pushtimin e Hungarisë. Hungarezët, të udhëhequr nga Janosh Huniadi, u lëshuan përgjatë Danubit në territoritn e Rashës, ku i’u bashkëngjit edhe Gjergj Brankoviçi. Të dy ushtritë u takuan në afërsi të Nishit, më 3 nëntor 1443. Sipas Jozef von Hamerit në “ Historin e Perandorisë Osmane “, ushtria osmane përbëhej prej tri kolonave, njëra prej të cilave komandohej prej “ një beu të panjohur “, që ndoshta duhet të ketë qenë Skënderbeu. Pasi ushtria osmane pësoi disfatë të rëndë, Skënderbeu shfrytëzoi rastin që të kthehej në vendlindjen e tij, duke kaluar pikërisht nëpër Kosovë.
Sipas Kasem Biçokut, Gjergj Kastrioti u takua në Prizren me Stanishën, për ta konsoliduar pushtetin administrativo-politik. Në “Tregimet popullore për Skënderbeun“ të mbledhura nga folkloristi i njohur Qamil Haxhihasani në viset e Kosovës, përkatësisht në luginën e Drinit të Bardhë në Has, thuhet se “ Skënderbeu kishte shëtitur dhe mbledhur gurë në lumin e Drinit të Bardhë dhe kishte meremetuar kalanë e Prizrenit “.
Kjo kryengritje njëherit konsiston edhe me çlirimin e viseve të tjera shqiptare të Kosovës, duke depërtuar në lindje deri në kështjellën e Zveçanit dhe Novobërdës. Zotërues të këtyre dy kështjellave shohim Pjetër Spanin me birin e tij Aleks Spanin, si sundimtarë të kësaj ane. Kurse qytetin e Prizrenit dhe të Pejës i kishin në duar Dukagjinasit. Për këtë arsye Skënderbeu do të shprehet në Kuvendin e Lezhës se donte të rikrijonte shtetin e Balshajve.
Pas Prizrenit ai u drejtua nga Tetova e Dibra, ku bëri edhe planin për marrjen e kështjellës së Krujës. Më 2 mars 1444 u organizua Kuvendi i Lezhës, në të cilën Skënderbeu u zgjodh komandant suprem i ushtrisë arbërore. Dukagjinët qysh gjatë ekspeditave të para ishin bashkuar në mbrojtjen e kufijve arbëror.
Megjithëse, Marin Barleti, e ngatërron Betejën e II të Kosovës 1448, me Betejën e Varnës 1444, ai thekson gatishmërinë dhe mbështetjen e Palit për Skënderbeun në mbledhjen e Kuvendit në Lezhë për çështjen e Huniadit. Përkundër princave që e kundërshtonin Skënderbeun, Pal Dukagjini do të përkrah Gjergjin, me ç’rast shprehet se “do ti jep 5000 ushtarë e në krye me ta edhe vehten e vet”. Gjeostrategjikisht dihet se kufijtë e tyre kufizoheshin me ato të Gjergj Brankoviçit, diku në Drenicë dhe ishte në interes që ti largonin osmanët nga domeni i tyre. Sipas Jahja Drançollit, burimet raguzane raportojnë se Gjergj Brankoviçi i pengoi forcat arbërore ti bashkangjiteshin forcave të Hunadit, pasi që ai kishte lidhur marrëveshje me turqit. Huniadi e humbi betejën, ndërsa mbeturinat e ushtërisë Skënderbeu i takoi në Drenicë. Këtë e dëshmon edhe Barleti, ku thot se ai takoi hungarezët dhe polonezët, të cilët i ndihmoi për tu kthyer me anije në Raguzë e prej aty në Hungari.

A u pushtua Prizreni më 1455 ?
Pas betejës së II të Kosovës, Dukagjinët u shkëputën nga Lidhja e Lezhës, duke anuar nga venedikasit, për t’u lidhur përfundimisht me osmanët. Venedikasit bënin ç’mos që ti shkëputnin Pal dhe Lekë Dukagjinin nga Skënderbeu, pasi që e dinin se pa këta princa ai do të ishte i pafuqishëm duke e pasur parasysh formacionin e tyre ushtarak prej 5000 vetash. Kështu, sipas Kristo Frashërit, Skënderbeu u mundua me të gjitha mjetet t’i shkëpuste ata nga osmanët, duke ndërmjetësuar deri tek papa Nikolla V. Sipas Millan Shufllajt, për këtë qëllim papa kishte autorizuar Pal Dushmanin (Engjëllin), peshkopin e Drshtit, i cili ishte në farefisni me Dukagjinët. Ndërmjetësimi i tij pati sukses, sepse Dukagjinasit u shkëputën nga miqësia me osmanët dhe lidhën paqe me Skënderbeun. Kjo ishte arsyeja që Sulltan Mehmeti i II, pas pushtimit të Konstantinopojës 1453, u vërsul për ti pushtuar viset e Kosovës. Ai urdhëroi Isa beun që ta rrethoj kështjellën e Novobërdës të cilën e pushtoi më 1qershor 1455. Së bashku me të, pushtohen edhe dy kështjella në afërsi : Prilepci dhe Prizrenci. Në veri u pushtua kështjella e Zveçanit dhe Trepça, me përjashtim të Prizrenit dhe të Pejës.
Në historiografinë e huaj dhe atë shqiptare ka mendime të ndryshme për pushtimin e qytetit të Prizrenit nga osmanët. Në publikimin e defterit të Ejaletit të Rumelisë të viteve 1452-55 nga orientalisti Dr. Iljas Rexha, ku përfshihej vilajeti i Bistricës, figurojnë një sërë fshatrash që ishin pushtuar përkohësisht nga osmanët e që gjendeshin në nahinë e Gurit-Gorës, Rudinës dhe Domeshtiçit, por jo edhe qyteti i Prizrenit. Jireçeku mendon se Prizreni është pushtuar më 21 qeshor 1455. Këtë mendim e ka përkrahur edhe Franc Babingeri në biografin e Mehmetit II, por asnjëri e as tjetri nuk japin burimin.
Sipas Kasem Biçokut, sultan Mehmeti i II ishte angazhuar vet në këtë rrethim, ku vendos kampin në fshatin Reçan të Prizrenit, në mesin e muajit qershor 1455. Por, Prizreni nuk kishte rënë në duar të osmanëve, pasiqë, sipas Barletit, atë e mbrojti Nikoll Dukagjini me ushtrinë e tij dhe me “ banorët fort trima të Mysisë së sipërme “.
Prizreni ndoshta u pushtua përkohësisht në vitin 1459 dhe Peja 1463.
Skënder Rizaj kundërshton Jireçekun dhe Franc Babingerin, duke u bazuar në historianin turk Ismail Uzunçarshli, i cili thotë se në vitin 1459 veziri Mahmut pasha, pas pushtimit të Smederevës e nënshtroi edhe Prizrenin kryengritës. Kurse, osmanologu i njohur Jozef von Hameri thot se Mehmeti, pasi e pushtoi Prizrenin më 1459, iu vërsul Smederevës. Kjo mund të forcohet edhe nga e dhëna e kronistit osman Oruçit, i cili thotë se “ në vitin 863 hixhri (1459), sulltani sulmoi Semendrën ( Smederevën ) të cilën e pushtoi dhe aty caktoi Mehmet beun si administrues, ndërsa Evrenos beun e urdhëron që të sulmoj “ Vilajetin e Shqiptarëve “. Mirëpo, sipas prof. Biçokut, ky pushtim ishte i përkohshëm, sepse nuk ishte konsoliduar pushteti osman në këtë qytet.

Prania e Skënderbeut në Kosovë
Prezenca e Skënderbeut në këtë trevë dhe idea e tij e shtetit centralist që synonte ta krijonte, gjeti vend gjatë viteve 60-ta të shek. XV. Në dokumente të viteve 1460-63 ai cilësohej si “ Zot i Arbërisë ”.
Për këtë shkak, Lekë Dukagjini shprehet se “ nuk do të jet më nën Skënderbeun ”. Ndërmjetësimi i papa Piut II, me ndihmën e Pal Engjëllit, peshkopit të Durrësit në vitin 1463, bëri që Leka të shkëputet përfundimisht nga osmanët dhe të pajtohet me Skënderbeun, duke i shërbyer deri në shtratin e vdekjes. Sikur Lekë Dukagjini, po ashtu edhe princërit tjerë e dinin se pa Skënderbeun në krye s’mund ti ndalnin hovin ushtrisë osmane e cila udhëhiqej nga sultan Mehmeti i II. Kështu, për ta siguruar kufirin veri-lindorë dhe me kërkesën e mbretit boshnjak Tomashit, Skënderbeu kreu një fushatë të suksesshme në Sjenicë më 1464. Këtë e vërteton edhe kronisti osman Ashik pasha Zadeja në “ Historinë Osmane ”, ku thot se në vitet 1462-63 “ Mehmeti, i cili pushtoi Bosnjën, në atë kohë vuri si qëllim Hercegovinën dhe Shkodrën e shqiptarëve, ai nguli këmbë edhe për të tjera ”.
Kasem Biçoku, i cili bazohet tek medievisti Francisk Pall nga burimet mesjetare të Arkivit të Napolit, konkludon se Skënderbeu në fillim të muajit shtator të vitit 1464 u nis me ushtrinë e tij nëpër Prizren-Pejë në drejtim të Sjenicës, me ç’rast ndeshet me ushtrinë osmane në Sjenicë, të cilën e shpartallon.
Në qoftë se kjo tezë mirret për bazë nga medievistët dhe nga studiuesit e tjerë, atëhere do të linte të kuptojmë se Rrafshi i Dukagjinit, duke përfshirë edhe një pjesë të Drenicës, ishte ende brenda kufijve të shtetit centralist të Skënderbeut, deri në kohën kur ai u sëmur më 1467, me ç’rast një ushtri osmane kalon nëpër Prizren e pastaj nëpër Mirditë, për ta pushtuar Shkodrën। Por ajo u shpartallua nga Lekë Dukagjini në lumin Kir, diku në afërsi të Shkodrës…
(Ky shkrim është botuar në gazetën e përditshme” Koha Ditore”, shtojca për kulturë, me datë 19.05.2007)

Search This Blog