The Mirage/ Vegimi

THE MIRAGE OF INDEPENDENCE


The proposed Kosovo 'solution' involves a new form of imperial sovereignty which is undemocratic and unsustainable.

Besnik Pula and Anna Di Lellio (the Guardian) March 8, 2007

If the settlement drafted by special envoy for Kosovo, Martii Ahtisaari, is approved by the UN security council later this month, a new "independent protectorate" will be established in Europe. Confused by the contradiction contained in that term? The truth is that naming the reality that is taking shape in Kosovo is a challenge.

The settlement provides for self-rule, clearly stating that Kosovo shall be responsible for managing its own affairs, and thus de facto severing local government's formal ties with its legal sovereign, the Federal Republic of Yugoslavia, a state that is no more. At the same time, it requires the presence of an International Civilian Representative (ICR) with broad powers, who is the final authority regarding the interpretation of the settlement.

This is no small feat, as the settlement strictly defines constitutional provisions, the rights of communities, decentralisation, the justice system, religious and cultural heritage, property and archives, international debt, security and defense. The Kosovo authorities must also consult with the ICR on appointments to senior economic posts, such as the head of the central bank, as well as in drafting Kosovo's budget.

In other words, because the local sovereign is not deemed to be capable of establishing the rule of law and democratically protect its entire people, a new bureaucratic sovereign is appointed outside the law. The ICR is, to paraphrase the Italian philosopher Giorgio Agamben, both outside of and belonging to the legal and political system, or what the German scholar of jurisprudence Carl Schmitt once famously defined as the mark of a real sovereign - the one who is capable of deciding about the law from outside the law.

The ICR has no expiration date and a vague definition of benchmarks by which a court made of France, Germany, Italy, Russia, the United Kingdom, the United States, the EU, the European Commission and Nato will judge the work of the office. What is clear is that the ICR definitely stands outside the norms of a self-ruling, democratic state, making Kosovo a country subject to a sort of "permanent state of exception".

Even colonial governors used to be subject - at least nominally - to the laws of their respective metropolitan state, while ruling various territories and populations conquered by force. The new sovereign of Kosovo seems to be relieved of that nuisance, given that he (it probably will be a he) will enjoy diplomatic privileges and full immunity from the laws of Kosovo. This includes all members of his staff and their families, and about 1,500 armed European police officers who will be deployed to serve in Kosovo as rapid reaction units under the direction of the ICR. Who are these people?

They are new and old to Kosovo. Many have been working in Kosovo for years under the UN banners. Others have joined recently. But in one way or another, many have already experienced international administrations, in Bosnia first and then East Timor and Afghanistan. They are members of the "migrant sovereigns", another oxymoronic neologism warranted by reality.

Some political scientists have dubbed endeavours such as this "state-building", a seeming necessity in our era of failed states, ethnic conflict and global terrorism. Yet, as a particular tribe, the international bureaucracy that in so many countries becomes the unaccountable, ultimate political authority, is probably better studied by anthropologists. Mariella Pandolfi, at the University of Montreal, is doing just that, in the context of research on a state of "permanent transition".

A consensus among American and a number of European diplomats has been formed on the Ahtisaari package as an unchangeable document that is favourable to the Kosovo leadership, a compromise solution in exchange for independence. Yet, it is unclear how establishing an unaccountable layer of power atop the existing government elected by Kosovars can be understood as independence in the normal sense of the term.

What is worse, western diplomats seem incapable of drawing lessons from past failures of international tutelage such as Bosnia and the extremely deficient UN-led administration that has governed Kosovo since 1999. Internationally imposed entities in Bosnia have not facilitated ethnic reconciliation and integration, let alone democratic governance. By fragmenting power among ethnic communities and municipalities, the imposed future Kosovo constitution is a recipe for further division and deadlocked government; by granting minorities veto power on any amendment, it flagrantly violates the same democratic norms that it claims to champion.

EU diplomats in particular have hinted at prospects of EU membership for Kosovo if it accepts the Ahtisaari deal. But more than the EU representing hope for Kosovo, Kosovo embodies the efforts of the EU to expand on a new form of imperial sovereignty which is undemocratic and not sustainable in the long run. The risk is that Kosovo will become for the EU what Iraq is for the US: a failed attempt at state engineering, for which there is no honourable exit.





VEGIMI I PAVARËSISË



`Zgjidhja' e propozuar për Kosovën përfshin një formë të re të sovranitetit perandorak i cili është jodemokratik dhe i paqëndrueshëm.

Besnik Pula dhe Anna Di Lellio ( Gazeta Britanike,the Guardian, 8 mars 2007)


Nëse plani i skicuar nga i dërguari i posaçëm për Kosovën, Martti Ahtisaari, miratohet nga Këshilli i Sigurimit të Kombeve të Bashkuara në fund të këtij muaji, një "protektorat i pavarur" do të krijohet në Evropë. Hutoheni nga kundërthënia të cilën e përmban ai term? E vërteta është se emërimi i realitetit i cili po merr formë në Kosovë është një sfidë. Plani parashikon vetëqeverisje, duke theksuar qartë se Kosova do të jetë e përgjegjshme për menaxhimin e çështjeve të saj, dhe në këtë mënyrë de facto do t'i prishë lidhjet formale të qeverisë më sovranin e saj legal, Republikën Federative të Jugosllavisë, një shtet i cili nuk është më. Njëkohësisht, plani kërkon prezencën e një Përfaqësuesi Civil Ndërkombëtar (ICR) me kompetenca të gjera, i cili është autoriteti kryesor lidhur me interpretimin e planit. Kjo nuk është diçka e vogël, përderisa plani saktësisht definon nenet kushtetore, të drejtat e komuniteteve, decentralizimin, sistemin e drejtësisë, trashëgiminë fetare dhe kulturore, pasuritë dhe arkivat, borxhin ndërkombëtar, sigurinë dhe mbrojtjen.

Autoritetet e Kosovës duhet gjithashtu të konsultohen me ICR-në mbi emërimet në postet e larta ekonomike, siç është posti i drejtuesi të bankës qendrore, sikurse edhe në skicimin e buxhetit të Kosovës. Me fjalë tjera, për shkak se sovrani vendor nuk vlerësohet të jetë i aftë të vendos sundimin e ligjit dhe të mbroj demokratisht të gjithë njerëzit e tij, një sovran i ri burokratik caktohet jashtë ligjit. ICR-ja është, për të parafrazuar filozofin italian Giorgio Agamben, edhe jashtë edhe brenda sistemit ligjor dhe politik, ose siç e definoi dikur treguesin e sovranit të vërtetë studiuesi i jurisprudencës Carl Schmitt – ai i cili është i aftë të vendos rreth ligjit jashtë ligjit. ICCR-ja nuk ka datë të përfundimit dhe një definicion i të standardeve të vlerësimit përmes së cilave një trup gjykues i përbërë nga Franca, Gjermania, Italia, Rusia, Mbretëria e Bashkuar, Shtetet e Bashkuara, Bashkimi Evropian, Komisioni Evropian dhe NATO-ja do të gjykonin punën e zyrës. Çfarë është e qartë është se ICR-ja pa dyshim qëndron jashtë normave të vetëqeverisjes, shtetit demokratik, duke e bërë Kosovën një shtet që i nënshtrohet një lloji të "gjendjes së përhershme të përjashtimit".

Madje edhe kolonialistët i janë nënshtruar – së paku formalisht – ligjeve të shteteve të tyre metropolitane përkatëse, ndërsa duke sunduar territore dhe popullata të ndryshme të pushtuara me forcë. Sovrani i ri i Kosovës duket të jetë i liruar nga ai ngjyrim, duke marrë parasysh se ai (me siguri se do të jetë një mashkull) do të gëzojë privilegje diplomatike dhe imunitet të plotë nga ligjet e Kosovës. Kjo përfshin të gjithë anëtarët e personelit të tij dhe familjeve të tyre, dhe rreth 1.500 zyrtarë policorë të armatosur evropianë të cilët do të vendosen të shërbejnë në Kosovë si njësite të reagimit të shpejtë nën udhëheqjen e ICR-së. Kush janë këta njerëz? Ata janë të rinj dhe të vjetër për Kosovën. Shumë prej tyre kanë punuar në Kosovë për vite të tëra nën flamuj të KB-së. Të tjerët janë bashkangjitur kohëve të fundit. Por në një mënyrë ose tjetër, shumë prej tyre tashmë kanë përvojë të administrimeve ndërkombëtare, së pari në Bosnje dhe pastaj në Timorin Lindor dhe në Afganistan. Ata janë anëtarë të "sovranëve shtegtarë", një neologjizëm tjetër oksimoronik i autorizuar nga realiteti. Disa shkencëtarë politikë kanë pagëzuar përpjekjet sikur ky "shtet-ndërtim", një gjoja domosdoshmëri të erës sonë të shteteve të dështuara, si konflikt etnik dhe terrorizëm global. Megjithatë, si një fis i veçantë, burokracia ndërkombëtare e cila në aq shumë shtete bëhet autoriteti politik kryesor i papërgjegjshëm, me siguri është më mirë i studiuar nga antropologët. Mariella Pandolfi, pranë Universitetit të Montreal-it, pikërisht po bën atë, në kontekstin e hulumtimeve mbi gjendjen e "tranzicionit të përhershëm".

Një konsensus midis diplomatëve amerikanë dhe disa evropianë është krijuar mbi pakon e Ahtisaariit që përmban një dokument të pandryshueshëm i cili është i favorshëm për udhëheqësinë kosovare, një zgjidhje kompromisi në këmbim për pavarësinë.
Sidoqoftë, është e paqartë se si krijimi i një shtrese të papërgjegjshme të pushtetit mbi qeverinë ekzistuese të zgjedhur nga kosovarët mund të kuptohet si pavarësi në kuptimin normal të fjalës.

Çka është më e keqja, diplomatët Perëndimorë duken të jenë të paaftë të nxjerrin mësime prej dështimeve të mëparshme të mbikëqyrjes ndërkombëtare si në Bosnje dhe administrata jashtëzakonisht e mangët e KB-së e cila udhëheq Kosovën që nga viti 1999. Entitetet e imponuara ndërkombëtarisht në Bosnje nuk kanë ndihmuar pajtimin dhe integrimin etnik, lërë anash qeverisjen demokratike. Duke fragmentuar pushtetin midis komuniteteve dhe komunave etnike, kushtetuta e ardhshme e Kosovës e imponuar është një recetë për përçarje të mëtejshme dhe për një qeveri në amulli; duke i dhënë pakicave fuqinë e vetos mbi cilindo amendament, ajo në mënyrë flagrante shkel normat e njëjta demokratike të cilat ajo pretendon t'i mbrojë.

Diplomatët e BE-së në veçanti kanë paralajmëruar për anëtarësimin në BE për Kosovën nëse ajo pranon planin e Ahtisaari-it. Por më shumë sesa BE-ja paraqet shpresë për Kosovën, Kosova personifikon përpjekjet e BE-së për të vazhduar me një formë të re të sovranitetit perandorak i cili është jodemokratik dhe i paqëndrueshëm në periudhën afatgjatë. Rreziku është se Kosova mund të bëhet për BE-në ajo që është Iraku për SHBA-në: një përpjekje e dështuar për ndërtimin e shtetit, për të cilën nuk ka një dalje të ndershme.